Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Opolskiej
Antoni Wit – dyrygent
Program:
Wolfgang Amadeus Mozart – 38. Symfonia D-dur KV 504 Praska
Anton Bruckner – VII Symfonia E-dur
Miejsce: Sala koncertowa
Filharmonia Opolska im. Józefa Elsnera uczestniczy w programie filharmonia/ostrożnie, wciąga!!! organizowanym przez Instytut Muzyki i Tańca ze środków MKiDN.
Wśród wielu muzyków krąży anegdota o tym, jakoby Bruckner napisał tylko jedną symfonię, ale za to… dziewięć razy. Jakże niesprawiedliwe to zdanie!
Trzeba jednak przyznać, że Anton Bruckner (kompozytor współczesny Brahmsowi i podobnie jak on tworzący w Wiedniu) był prawdziwym mistykiem. Spokojny, wyrównany oddech śpiącego dziecka; powtarzanie szeptem kolejnych wezwań litanii; czułe wymawianie w nieskończoność imienia ukochanej osoby – wszystko to odnaleźć można w jego muzyce. VII Symfonia to również niezwykłe melodie, podobne do różnobarwnych wstążek które okalają kolejne ogniwa dzieła, niejednokrotnie przeplatając się ze sobą. Szczególnie przejmująca jest druga część utworu, Adagio (Sehr feierlich und langsam). Bruckner przystępując do pracy nad nią świadomy był bliskiej śmierci Ryszarda Wagnera – Adagio jest więc muzyką żałobną i hołdem oddanym mentorowi i przyjacielowi.
Nie tylko w wymiarze emocjonalnym. Warto wspomnieć, że w tym fragmencie kompozytor zastosował (to pierwszy taki zabieg w orkiestrze symfonicznej, nie teatralnej) tuby wagnerowskie, nawiązując tym samym mocno do kolorytu mistrza z Bayreuth. VII Symfonia Antona Brucknera to proces, apoteoza wzrastania. Słuchaczowi wyciszonemu i przygotowanemu do jej odbioru odwdzięczy się hojnie głębokim wzruszeniem.
Maestro Antoni Wit – wieloletni dyrektor najważniejszych instytucji muzycznych w kraju i legenda polskiej dyrygentury – prowadził w swojej karierze zespoły o światowej renomie, m.in.: Berliner Philharmoniker, Tonhalle-Orchester Zürich, Staatskapelle Dresden, BBC Symphony Orchestra czy Orchestra dell’Accademia di Santa Cecilia. Był ponadto uczniem samego Stanisława Skrowaczewskiego; ten zaś z kolei zasłynął w świecie jako szczególny propagator twórczości Antona Brucknera. Spotkanie Filharmoników Opolskich z muzyką austriackiego mistyka dźwięków odbędzie się więc u źródła.
Neoromantyczną Symfonię Brucknera poprzedzi na wskroś klasyczna (nawiązująca do wzorców haydnowskich), trzyczęściowa i pełna kontrastów 38. Symfonia D-dur KV 504 Praska Wolfganga Amadeusza Mozarta.
Antoni Wit,Filharmonia Narodowa
ANTONI WIT
Od sezonu 2013/2014 dyrektor artystyczny Orquesta Sinfónica de Navarra w Pampelunie i dyrygent honorowy Filharmonii Krakowskiej.
Wcześniej kierował zespołami: Filharmonii Pomorskiej (1974–1977), Orkiestry i Chóru Polskiego Radia i TV w Krakowie (1977–1983), Narodowej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia w Katowicach (1983–2000), Orquesta Filarmónica de Gran Canaria (1987–1992). W latach 2002–2013 sprawował funkcję dyrektora naczelnego i artystycznego Filharmonii Narodowej w Warszawie. W ciągu swej działalności w Filharmonii Narodowej poprowadził z jej zespołami ponad 450 koncertów (w tym 215 za granicą), nagrał ponad 50 płyt CD (w tym niemal 40 dla NAXOS).
Studiował dyrygenturę u Henryka Czyża w PWSM w Krakowie, ukończył również studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim. Działalność zawodową rozpoczął jako asystent Witolda Rowickiego w Filharmonii Narodowej w Warszawie. Po otrzymaniu II nagrody w Międzynarodowym Konkursie Dyrygenckim im. Herberta von Karajana w Berlinie w 1971 roku został asystentem patrona konkursu.
Występował niemal we wszystkich ośrodkach muzycznych Europy, Azji, Australii i obu Ameryk. Dyrygował m.in. Berliner Philharmoniker, Staatskapelle Dresden, Tonhalle-Orchester Zürich, Royal Philharmonic, Philharmonia Orchestra, BBC Symphony Orchestra, Orchestre Symphonique de Montréal, Orchestra dell’Accademia di Santa Cecilia, Orchestre de la Suisse Romande, NHK Symphony Orchestra/Tokyo, Filharmonią Petersburską. W maju 2009, wraz z Orkiestrą Symfoniczną Radia Czeskiego, zainaugurował 64. Festiwal „Praska Wiosna”, a w sierpniu 2013 wystąpił na słynnym festiwalu BBC Proms w Londynie z Orkiestrą Filharmonii Narodowej
W ostatnich sezonach prowadził m.in. orkiestry La Scali w Mediolanie, BBC Londyn, Cleveland, Yomiuri (Tokio), Budapest Festival Orchestra, Ulster Symphony Orchestra (Belfast), Petrobras (Rio de Janeiro), Orquesta Nacional w Madrycie, Orquesta de la ciudad Barcelona, Berner Symphoniker, China Philharmonic (Pekin), Szanghai Symphony Orchestra, Denver Symphony Orchestra, New Zealand Symphony Orchestra, Teatro Colón (Buenos Aires), Weimar Staatskapelle, Berliner Philharmoniker, Staatskapelle Dresden, Royal Philharmonic Orchestra (na festiwalu Montreux), orkiestry w St. Petersburgu, Lyonie, Liège, Brukseli, Sao Paulo, Bilbao, Barcelonie i Sewilli.
W jego najbliższych planach są m.in. koncerty z orkiestrami, w Seulu, Tokio ( Metropolitan), Barcelonie, St. Petersburgu, Mexico-City, Strasburgu, Porto, Zagrzebiu, NOSPR i Filharmonia Narodowa
W roku 2011 zasiadał w kapitule nagrody Premio Príncipe de Viana de Navarra, a jesienią 2012 roku przewodniczył jury Międzynarodowego Konkursu Dyrygenckiego im. Grzegorza Fitelberga w Katowicach.
Jego nagrania znajdują się na ponad 200 płytach, które otrzymały liczne nagrody (m.in. Grammy Award 2013 oraz sześć innych nominacji do tej nagrody, Diapason d’Or i Grand Prix du Disque de la Nouvelle Académie, Cannes Classical Award, Choc, ICMA, cztery polskie Fryderyki). Nagrania obejmują dzieła polskich kompozytorów: Paderewski, Wieniawski, Karłowicz, Szymanowski, Lutosławski, Penderecki, Kilar, jak również utwory światowej literatury – m.in. przyjęte z wielkim uznaniem krytyków interpretacje dzieł Smetany, Dwořáka, Schumanna, Brahmsa, Mahlera i R. Straussa. W ostatnim czasie zarejestrował utwory Moniuszki, Góreckiego, Weinberga, Brahmsa i Dvořáka. Należy do nielicznego grona artystów na świecie, których płyty sprzedano w łącznym nakładzie niemal pięciu milionów egzemplarzy.
W latach 1997–2014 był profesorem Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w Warszawie. Do jego wychowanków należą m.in. Krzysztof Urbański i Michał Dworzyński.