Strefa I – 49 zł, 37 zł
Strefa II – 39 zł, 29 zł
Strefa III – 29 zł, 22 zł
Orkiestra Filharmonii Opolskiej
Alexandra Conunova – skrzypce
Michał Klauza – dyrygent
W programie:
Andrzej Panufnik – Uwertura bohaterska (6′)
Édouard Lalo – Symfonia hiszpańska op. 21 na skrzypce i orkiestrę (30’)
Ludwig van Beethoven – III Symfonia Es-dur Eroica op. 55 (44’)
Uwertura, dwie symfonie i fenomenalna Alexandra Conunova – to trzy bohaterki kolejnego koncertu w ramach Strefy Gwiazd Filharmonii Opolskiej. Filharmoników Opolskich poprowadzi maestro Michał Klauza.
„Pomysł skomponowania Uwertury bohaterskiej, z triumfalnym zakończeniem, przyszedł mi do głowy we wrześniu 1939 roku, kiedy to pierwszy atak hitlerowskich najeźdźców na Warszawę spotkał się z bohaterskim oporem polskiego narodu.” – wspominał po latach polski dwudziestowieczny kompozytor, Andrzej Panufnik. Pierwsze dni wojny zrodziły w nim koncepcję muzyczną, z pomocą której – w pierwszych dniach innej okrutnej wojny – my zdecydowaliśmy się afirmować bohaterski triumf. Uwagę w tej partyturze przykuwa charakterystyczna, przywodząca na myśl wojskową orkiestrę partia werbla.
Édouard Lalo swoją Symfonię hiszpańską pisał z myślą o pierwszym jej wykonawcy, hiszpańskim (a jakże) wirtuozie skrzypiec, Pablo de Sarasate. Dzieło jest w istocie symfonią koncertującą, w której głos solowy czasem współistnieje z mieniącą się fakturą orkiestrową, ale częściej zwycięża w tym pojedynku o uwagę odbiorcy. Symfonia składa się z pięciu zgrabnych, kontrastujących ze sobą części, a żarliwy, mięsisty dźwięk mocno w utworze eksponowanej skrzypcowej struny g na długo pozostaje w pamięci.
Kończący Uwerturę bohaterską akord Es-dur i słynna Eroica Beethovena skomponowana w tej samej tonacji tworzą wspólnie dramaturgiczną klamrę w repertuarze tego wieczoru. Historia beethovenowskiego wzburzenia i usunięcia z tytułowej karty dzieła dedykacji dla niegdyś podziwianego Napoleona jest jedną z częściej i chętniej powtarzanych muzycznych dykteryjek. Również dziś działania przywódców politycznych mają wpływ na kształt życia kulturalnego na świecie, a my wydzieramy z kart programów nazwiska – nawet jeśli nie należą one do antybohaterów. Muzyka nie jest w tej sytuacji cudownym remedium, ale III Symfonia Ludwiga van Beethovena zawiera w sobie spektrum emocji, które mogą przynieść pokrzepienie i wzbudzić odwagę.
https://jacquesthelen.com
Alexandra Conunova – skrzypce
Alexandra Conunova zdobyła w 2012 roku główną nagrodę na Międzynarodowym Konkursie Skrzypcowym im. Josepha Joachima w Hanowerze – będąc pod wrażeniem jej mistrzowskiej techniki i wrażliwości, jury jednogłośnie doceniło jej wirtuozerię. W 2015 roku, po zdobyciu nagrody na Międzynarodowym Konkursie w Singapurze, dotarła do finału prestiżowego Międzynarodowego Konkursu im. Piotra Czajkowskiego w Moskwie, gdzie zdobyła trzecią nagrodę (pierwszej nagrody nie przyznano), natomiast w 2016 roku została laureatką stypendium fundacji Borletti-Buitoni w Londynie. Od tego czasu Alexandra regularnie występuje jako solistka współpracując z czołowymi orkiestrami takimi jak: Mahler Chamber Orchestra, Orchestra de la Svizzera Italiana, NDR Hannover, Radio Saarbrück, Orkiestrą Teatru Maryjskiego w Petersburgu, Camerata Bern, Orchestre du Teatro Regio de Turin, Orchestre de Seville, Orchestre de Toulouse, orkiestrami kameralnymi w Stuttgarcie i Wiedniu, współpracując z takimi dyrygentami jak: Valery Gergiev, Theodor Curentzis, John Axelrod, Vladmir Spivakov, G. Noseda. Wraz z Moskiewską Orkiestrą Filharmoniczną pod batutą Yuri Simonovem odbyła tournée po Japonii, a ostatnio w ramach trasy koncertowej z Laurence Equilbey i Insula Orchestra wystąpiła w Budapeszcie, Aix en Provence, Paryżu i Londynie.
Alexandra gościła również na różnych festiwalach m.in.: Verbier, Montreux Septembre Musical, Gstaad, BBC London, Ferrara Musica, Accademia Santa Cecilia Roma, Hamburg Martha Argerich Festival, Bonn, Colmar, Menton, Radio France Montpellier, Aix-en-Provence Festival de Pâques, les Folles Journées de Nantes i Tokio. Jako kameralistka współpracowała z takimi artystami jak: Michail Lifits, Renaud Capuçon, Edgar Moreau, David Kadouch, Andreas Ottensamer, Gérard Caussé, Boris Brovtsyn i Jean Rondeau.
Uhonorowana tytułem „Maitre ès Arts” przez prezydenta Republiki Mołdawii (kraju, z którego pochodzi), założyła organizację charytatywną ArtaVie, mającą na celu pomoc rodzinom znajdującym się w trudnej sytuacji materialnej oraz dzieciom z jej dawnej szkoły.
Artystka ma w swoim dorobku płyty z nagraniami Sonat na skrzypce i fortepian Prokofiewa z Michail Lifits (Aparté) oraz nagranie Koncertu potrójnego C-dur op. 56 Beethovena z Insula Orchestra pod dyrekcją Laurence Equilbey (Erato).
Alexandra gra na instrumencie Bartolomeo Giuseppe Guarneri „del Gesù” z 1730 roku – „von Vecsey”.
Ankieta
Moje ulubione miejsce na ziemi to
mój dom.
Gdybym nie była muzykiem, pewnie byłabym
lekarzem.
Za największy sukces artystyczny uważam
było ich wiele, ponieważ dla mnie sukcesem jest każdy koncert, w którym mam okazję wystąpić przed publicznością wykonując wspaniałe kompozycje, nad którymi aktualnie pracuję.
Człowiek, którego podziwiam
mój partner, wspaniały pianista Denis Kozhukhin.
Co lubię czytać
czytam bardzo dużo, aktualnie są to książki psychologiczne, opowiadające o tym jak stać się lepszym człowiekiem.
Kompozycja, która jest dla mnie szczególnie ważna
są to głównie opery takie jak: Traviata, Turandot, Aida czy Eugeniusz Oniegin.
fot. Michał Heller
Michał Klauza – dyrygent
Dyrektor Artystyczny Orkiestry Polskiego Radia w Warszawie.
W latach 2013–2015 kierownik muzyczny Opery i Filharmonii Podlaskiej, gdzie obok koncertów symfonicznych przygotował i poprowadził premiery Traviaty G. Verdiego, Czarodziejskiego fletu W.A. Mozarta i Carmen G. Bizeta. W latach 2009-2015 drugi dyrygent Narodowej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia.
W latach 2004-2008 był dyrygentem i zastępcą dyrektora muzycznego Welsh National Opera w Cardiff (Wielka Brytania). Pod jego dyrekcją wystawione zostały: Carmen G. Bizeta, Rigoletto, Trubadur, Aida, Falstaff (z B. Terfelem w roli głównej) i Otello G. Verdiego, Wesoła wdówka F. Lehára (spektakl zarejestrowany przez Telewizję BBC), Wesele Figara i Don Giovanni W.A. Mozarta oraz Cyganeria G. Pucciniego.
W 2019 roku, w Teatrze Wielkim – Operze Narodowej, przygotował i poprowadził premierę, wystawionej po raz pierwszy w Polsce, opery Billy Budd Benjamina Brittena.
W lipcu 2015 wystąpił w Royal Opera House w Londynie, dyrygując koncertowym wykonaniem opery Cities of Salt Z. Jabri.
W grudniu 2011 roku poprowadził w Narodowej Operze Ukrainy w Kijowie Króla Rogera K. Szymanowskiego w wersji koncertowej, przygotowanego jako finałowe wydarzenie Zagranicznego Programu Kulturalnego Polskiej Prezydencji w Radzie Unii Europejskiej.
Współpracował z licznymi orkiestrami w kraju i za granicą, m.in. z Narodową Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia w Katowicach, Orkiestrą Filharmonii Narodowej, Orkiestrą Sinfonia Varsovia, z orkiestrami większości polskich Filharmonii i Akademii Muzycznych, Orchestre National du Capitole de Toulouse, Orkiestrą Akademii Beethovenowskiej, Państwową Orkiestrą Symfoniczną Federacji Rosyskiej i Filharmonią Moskiewską (2002).
Koncertował we Francji, Niemczech, Szwajcarii (galowy koncert poświęcony pamięci M. Rostropowicza z I. Monighettim, S. Gabettą i M. Maiskym), Wielkiej Brytanii, Włoszech, Brazylii, Armenii, Korei, w krajach Zatoki Perskiej.
Współpracował z Operą Bałtycką, gdzie dyrygował spektaklami Salome R. Straussa i Czarodziejski flet W.A. Mozarta, a także poprowadził premierę spektaklu Skrzypce Rotszylda/Gracze (B. Fleischmanna i D. Szostakowicza/D. Szostakowicza i K. Meyera).
Współpracował z Operą Nova w Bydgoszczy, gdzie przygotował i poprowadził premierę Potępienia Fausta H. Berlioza, a także z Teatrem Wielkim w Poznaniu, gdzie poprowadził Aidę G. Verdiego oraz przygotował i poprowadził premierę Zemsty Nietoperza.
W latach 1998-2003 był dyrygentem w Teatrze Wielkim – Operze Narodowej w Warszawie.
W swoim dorobku artystycznym posiada szereg nagrań radiowych i telewizyjnych m.in. z NOSPR dokonał pierwszej studyjnej rejestracji operetki Loteria na mężów K. Szymanowskiego wydanej przez Polskie Radio i nominowanej do nagrody Fryderyk 2019. Wśród dyskografii pod jego batutą Polskie Radio wydało m.in. – nagrane z Polską Orkiestrą Radiową operę Hagith K. Szymanowskiego (nagroda Fryderyk 2020 w kategorii Album Roku Muzyka Oratoryjna i Operowa), utwory symfoniczne Henryka Warsa, Msze Stanisława Moniuszki, Muzyka kompozytorów polskich XVIII i XIX wieku.
W maju 2002 roku z zespołami Teatru Wielkiego – Opery Narodowej w Warszawie nagrał dla Polskiego Radia spektakl Król Roger K. Szymanowskiego.
Od 2016 do lutego 2022 był gościnnym dyrygentem Teatru Wielkiego w Moskwie, gdzie przygotował i poprowadził premiery Don Pasquale G. Donizettiego oraz Idioty M. Weinberga, a także dyrygował spektaklami Eugeniusz Oniegin P. Czajkowskiego oraz Katarzyna Izmajłowa D. Szostakowicza. Współpracę zerwał po barbarzyńskim ataku reżimu putinowskiego na Ukrainę.
Absolwent Akademii Muzycznej im. F. Chopina w Warszawie w klasie dyrygentury symfoniczno-operowej prof. R. Dudka oraz dwuletnich studiów podyplomowych w Konserwatorium im. M. Rimskiego-Korsakowa w Sankt Petersburgu w klasie I. Musina. Uczestnik międzynarodowych kursów dyrygenckich pod kierunkiem prof. K. Redla (Rzym 1996) i V. Gergieva (Rotterdam 1997).
W latach 2010-2016 był zatrudniony na stanowisku wykładowcy w Akademii Muzycznej im. K. Szymanowskiego w Katowicach, a także pełnił funkcję Dyrektora Akademickiej Orkiestry Symfonicznej.
Od 2020 roku jest zatrudniony w Katedrze Dyrygentury symfoniczno-operowej UMFC w Warszawie, gdzie prowadzi klasę dyrygentury symfoniczno-operowej.
Ankieta
Moje ulubione miejsce na ziemi to
mój dom.
Gdybym nie był muzykiem, pewnie byłbym
alpinistą, stolarzem.
Za największy sukces artystyczny uważam
każda możliwość wspólnego muzykowania z artystami muzykami jest sukcesem.
Człowiek, którego podziwiam
jest wielu takich ludzi – każdy kto jest prawy, empatyczny i po prostu dobry…
Co lubię czytać
Tolkiena.
Kompozycja, która jest dla mnie szczególnie ważna
S. Prokofiew – Romeo i Julia.
Współpraca redakcyjna:
