Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Opolskiej
Przemysław Neumann – dyrygent
Jan Lisiecki – fortepian
Program:
Franciszek Lessel – Finale. Molto presto g-moll
Fryderyk Chopin – II Koncert fortepianowy f-moll op. 21
Witold Lutosławski – Koncert na orkiestrę
Koncert pod patronatem Polskiego Wydawnictwa Muzycznego w ramach przedsięwzięcia TUTTI.pl promującego wykonawstwo muzyki polskiej.
W programie swojego 66. sezonu artystycznego, który pomyślany został jako czas bezpośredniego przygotowania do obchodów 100-lecia niepodległosci, Filharmonicy Opolscy wiele uwagi poświęcili polskiej muzyce okresu zaborów. Z mroków niepamięci wydobyto między innymi twórczość Witolda Maliszewskiego – kompozytora, dyrygenta i pedagoga, pod skrzydła którego trafił kiedyś inny Witold; Witold Lutosławski.
Repertuar uroczystego koncertu kończącego kolejny sezon w symboliczny sposób ukazuje drogę rozwoju polskiej muzyki. Najpierw Dobrzyński i Chopin – uczniowie Józefa Elsnera. Urodzili się w odstępie trzech lat, obaj też byli pianistami i kompozytorami krzewiącymi polską kulturę w trudnym dla ojczyzny, XIX wieku. Dobrzyński działał w Warszawie, Chopin głównie w Paryżu. Dziś cały świat zna Fryderyka Chopina, a jego muzyka uznawana jest za dobro narodowe. W istocie jednak, Feliks Ignacy Dobrzyński był w owym czasie równie mocno ceniony. Zestawienie Uwertury koncertowej D-dur op. 1 i Koncertu fortepianowego f-moll op. 21 (w którym partię solową zinterpretuje kanadyjski pianista polskiego pochodzenia, artysta renomowanej wytwórni Deutsche Grammophon – Jan Lisiecki), będzie zatem nie tylko próbą wynagrodzenia Dobrzyńskiemu lat zapomnienia o jego kompozycjach, ale także pełnym obrazem tego, co polskim romantyzmie najbardziej wartościowe. O ile bowiem Chopin to niekwestionowany poeta fortepianu – Dobrzyński przewyższa go swoją instrumentacyjną wyobraźnią.
Wielki finał wieczoru – oraz całego sezonu – to Koncert na orkiestrę Witolda Lutosławskiego. Lutosławski (urodzony w 1913 roku) podczas II wojny światowej grywał na fortepianie w warszawskich kawiarniach z Andrzejem Panufnikiem. Gdy minął czas okupacji (a wraz z nim zakaz wykonywania polskiej muzyki) zarobkowo tworzył piosenki i utwory taneczne, ale w wymiarze artystycznym poczuł się twórcą wolnym i zwrócił się mocno w kierunku narodowego folkloru. W tym właśnie duchu, dziewięć lat po wojnie, powstał Koncert na orkiestrę. Trzy części o tytułach: Intrada, Capriccio notturno e arioso oraz Passacaglia, toccata e corale to muzyka szalenie atrakcyjna dla słuchających, ale też wyraźnie nowa w stosunku do kompozycji poprzedniego wieku. W pewien sposób wyrasta z nich – ale idzie jednocześnie więcej niż o krok dalej. Koncert ugruntował pozycję Lutosławskiego, otwierając przed nim szeroko drzwi do kolejnych poczynań i eksperymentów. Tych, które wiele festiwali i orkiestr prezentuje, zapominając komu i czemu je zawdzięczamy.
„nieskazitelny, liryczny i inteligentny” – The New York Times
„być może najbardziej kompetentny pianista w swoim wieku” – BBC Music Magazine
„Jan Lisiecki. Zapamiętaj to nazwisko” – The Financial Time
„prezent zbyt rzadki, by go zmarnować” – Magazyn Gramophone
Jan Lisiecki – krytycy nazywają pianistę „arystokratą fortepianu”, „wybitnym talentem”, „jednym z najbardziej sensacyjnych młodych artystów”, i chwalą za dojrzałe, „niezwykle poetyckie i obdarzone wyobraźnią” interpretacje.
Urodził się w 1995 roku w Calgary. Naukę gry na fortepianie rozpoczął w wieku 5 lat, już 4 lata później debiutował z orkiestrą. Dzięki wydaniu przez Narodowy Instytut Fryderyka Chopina wielokrotnie nagradzanych nagrań koncertów Chopina (zarejestrowanych wówczas przez zaledwie 13- i 14-letniego artystę) Lisiecki podpisał kontrakt w wytwórnią Deutsche Grammophon, który zaowocował edycją płyt z koncertami Mozarta, etiudami Chopina i utworami na fortepian i orkiestrę Schumanna. Swoją artystyczną dojrzałość pianista potwierdził, gdy w 2013 roku zastąpił w bardzo krótkim czasie Marthę Argerich, wykonując w Bolonii wraz z Orchestra Mozart pod dyrekcją Claudia Abbada IV koncert fortepianowy Beethovena. W tym samym roku został okrzyknięty Young Artist of the Year magazynu „Gramophone” i otrzymał Leonard Bernstein Award – nagrodę przyznawaną młodym muzykom jako dowód uznania osiągnięć na polu muzyki klasycznej. W 2014 roku w przeciągu jednego tygodnia zagrał z Philadelphia Orchestra trzy różne koncerty Mozarta, debiutował jako solista z Orchestra Filarmonica della Scala w Mediolanie, występował z Tonhalle Orchestra w Zurychu, NHK Symphony Orchestra w Tokio oraz Deutsches Symphonie-Orchester w Berlinie, a nadto debiutował jako solista w Wigmore Hall, Accademia Nazionale di Santa Cecilia w Rzymie i San Francisco. Współpracował z najznamienitszymi orkiestrami, m.in. Orchestre de Paris, New York Philharmonic, BBC Symphony Orchestra, i występował w takich salach, jak Suntory Hall, Royal Albert Hall oraz centrach Kennedy’ego, Lincolna i Barbiana. Koncertował pod batutą najwybitniejszych dyrygentów, np. Antonia Pappany, Yannicka Nézet-Séguina, Daniela Hardinga czy Pinchasa Zukermana. Muzyk w sezonie 2015/2016 debiutował w Carnegie Hall – „New York Times” w entuzjastycznej recenzji zauważył, że był to „niezwykle emocjonalny występ”; ponadto zagrał z Bamberger Symphoniker w Lucernie, zaliczył serię debiutów z Cleveland Orchestra i San Francisco Symphpony Orchestra oraz tournée, w tym po Europie, m.in. z London Philharmonic Orchestra i Vladimirem Jurowskim, Orkiestrą Symfoniczną City of Birmingham i Mirgą Gražinytė-Tyla oraz Rotterdam Philharmonic Orchestra i Yannickiem Nézet-Séguinem. Wykonuje także koncerty z takimi zespołami, jak Orkiestra Kameralna w Zurychu i Camerata Salzburg, które prowadzi od fortepianu. Pianista współpracował z New Zeland String Quartet, Quatuor Ébène oraz Penderecki String Quartet, pojawiając się na licznych festiwalach na całym świecie, m.in. w Auvers-sur-Oise, Menton, Merano, Seulu oraz na warszawskim Chopin i jego Europa. W styczniu 2016 roku wydane zostały nagrania Lisieckiego z dziełami Schumanna, z kolei jego najnowszy album z marca 2017 roku, zawierający rzadko wykonywane utwory Chopina na fortepian i orkiestrę, został nagrodzony prestiżową nagrodą ECHO Klassik.
Największe sieci radiowe i telewizyjne w Europie i Ameryce Północnej szeroko transmitowały występy pianisty, był również bohaterem dokumentu CBN National New pt. The Reluctant Prodigy. Plany Jana Lisieckiego na sezon 2017/18 zawierają występy na całym świecie, m.in. tournée po Europie i Azji. Młody wirtuoz jest zaangażowany w działalność charytatywną, np. w takich organizacjach jak David Foster Foundation, Polska Akcja Humanitarna i Wish Upon a Star Foundation. W 2012 roku został ambasadorem UNICEF-u w Kanadzie. Ukończył studia licencjackie w Glenn Gould School w Toronto.
fot. Fundacja 2.8
Przemysław Neumann
Dyrektor Filharmonii Opolskiej
Urodził się w 1979 roku w Poznaniu. Jest absolwentem Poznańskiej Szkoły Chóralnej Jerzego Kurczewskiego oraz Szkoły Muzycznej II stopnia w Poznaniu w klasie śpiewu. Ukończył studia na Akademii Muzycznej w Poznaniu – dyrygentura symfoniczno-operowa w klasie prof. Jerzego Salwarowskiego oraz prof. Antoniego Grefa.
Jest laureatem I nagrody na Międzynarodowym Konkursie Wokalnym im. Ludomira Różyckiego w Gliwicach w 1999 roku. W 2002 roku na III Przeglądzie Młodych Dyrygentów w Białymstoku zajął III miejsce.
Jako dyrygent prowadził orkiestrę Filharmonii Narodowej w Warszawie, Narodową Orkiestrę Symfoniczną Polskiego Radia w Katowicach oraz orkiestry: Filharmonii Białostockiej, Częstochowskiej, Lubelskiej, Krakowskiej, Szczecińskiej, Śląskiej w Katowicach, Dolnośląskiej w Jeleniej Górze, Świętokrzyskiej w Kielcach, Opery Bałtyckiej oraz Toruńską Orkiestrę Symfoniczną.
Już podczas studiów nawiązał współpracę z poznańskim Teatrem Muzycznym, do roku 2013 będąc jego etatowym dyrygentem i kierownikiem orkiestry. Przez 9 sezonów artystycznych przygotował kilka premier oraz poprowadził kilkaset spektakli i koncertów. Od 2010 roku współpracuje z Gliwickim Teatrem Muzycznym, od 2013 z Teatrem Wielkim w Poznaniu.
Po obronie doktoratu w roku 2009 podjął pracę naukową w katedrze dyrygentury poznańskiej Akademii Muzycznej.
1 września 2015 roku został dyrektorem Filharmonii Opolskiej.